– Ebru bir bilsen bana neler çektirdiler.
İki ay bana ikiyüz yıl gibi geldi
İçerde duydum Ergenekon mu ne! Ondan Beş-Altı yıldır yatanlar varmış. İyi ki ben Ergenekon sevkiyatı yapmamışım. Sadece Altın sevkiyatı yapıyordum
– Tatlım, Ergenekon sevkedilecek birşey değil!
– Ya neymiş?
– Ayol ne bileyim ben de gazetelerde görmüştüm hükümeti mi devireceklermiş ne!
– Oysa ben bu ülkeyi çok sevmiştim Ebrucum.
Benim gibi bir işadamına bunlar yapılır mı? Uçaklarımı bakanların ve ailelerinin emrine mi vermedim.
Bakanlara en pahalısından takım elbiseler mi almadım.
Üstelik lazım olur diye takım elbiselerin ceplerini de Dolarlarla dolduruyordum.
– Bir de inkar etmiş…
– Kim inkar etmiş Bağışlayan mı?
– He yaaa
Bakanlara yüzbinlerce Dolarlık saatler mi almadım.
Açılış törenleri onurlandırdım, bir de beni protokollerde oturtmuşlardı.
Bilemediler kıymetimi, bilemediler yazıklar olsun.
Bu ülkede adalatte yokmuş.
– Hayatım öyle deme ama. Adalet olmasaydı sen şimdi yanımda olurmuydun…
– Gideceğim bu ülkeden, durmam artık
– Bir yere gidemezsin yurtdışına çıkmanı yasaklamışlar
– Hastalığın nasıl oldu?
– Ne hastalığı? Turp gibiyim. Numara yaptım belki bırakırlar diye
Şu telefonumu ver bakayım benim elemanları arayayım bakayım Altın sevkiyatı nasıl gidiyor. Biraz para getirsinler bana
– Hayatım telefonda konuşma bunları. Zaten başına ne geldiyse o telefon konuşmalarından geldi. Paralel mi ne hep dinliyorlarmış.
Üstelik senin elemanların hepsi kaçtı beni bile arayıp sormadılar.
İki aydır beş parasız kaldım üstüme başıma birşey alamadım
– Vay şerefsizler vay. Hırsız bunlar hırsız
***
– Barış oğlum hoşgeldin
– Pek hoşgelmedik anne
– Neden oğlum? Bak evindesin artık, geçti artık. O Paralelin Allah Ocağı’na ateş düşürsün inşallah.
– Anne benim korumam nerede cezaevi çıkışında göremedimde!
– Sorma oğlum benim korumamı da aldılar, baban da Gül gibi bakanlığı bıraktı. Ah o Paralel yok mu o paralel…
– Anne benim para sayma makinalarım nerde?
– Alıp götürdüler yavrum
– Anne Para kasalarımın anahtarlarını getirirmisin
– Onlarıda götürdüler yavrum
– Hassssss…
– Babam nerde? Onu da mı götürdüler?
– Baban seçim bölgesinde çalışıyor. Parti görev vermiş
– Anne telefonumu getir
– Bak hala telefon diyor. Oğlum konuşma o meretle, hele babanı hiç arama.
-Rızaya haber vereyim de alacağımın kalan kısmını göndersin
– Rıza inkar etmiş evladım “benim borcum falan yok, zaten havadan verdim bugüne kadar” demiş
– Vay namussuuuz, vay hırsıııız
***
– Zafeeeer koş bak oğlumuz geldi. Çok şükür adalet yerini buldu.
– Hay böyle adaletin taaaaaa…
– Oğlum deme öyle
– Bırak anne ya. “Siz benim kim olduğumu biliyormusunuz” dedim dinlemediler bile
– Yavrum sen çok yorulmuşsun şimdi yat dinlen bakalım
– Ben yarın tatile çıkacağım Pasaportum nerde?
– Gidemezsin
– Neden?
– Yurtdışına çıkmanı yasaklamışlar
– Antalya’ya gideyim bari
– Oraya da gidemezsin
– Neden?
– Hergün karakola imza vermen gerekiyormuş
– Hay ben böyle adaletin…
– Bari arkadaşlarımı arayayım onlarla hasret giderelim üstelik hepsinde emanet paralarım pardon borç verdiğim paralarım var. Biraz para alayım
– Hepsi kaçtı oğlum kimse yok ortalıkta. Korkuyorlar, korkuyorlar
– Vay alçaklar vay. Hırsız bunlar hırsııııız. Hırsız vaaaaaarrrr
– Oğlum öyle deme. Hırsız var diye bağıranı içeri atıyorlar daha yeni çıktın içerden Allah korusun… Zafeeeer şuna birşeyler söylesene….

EMEKLİLERİN KIRMIZI KARTI