(Yalnız yaşadığı evinde kalp krizine yenik düşen, arkadaşlarının çilingirle açtığı kapının arkasında buldukları Avcılar Belediye Meclis Üyesi, Yoldaşımız Sevgili Erol Mumcu’nun anısına saygıyla…)
Ölümün adı bile soğuk
Ölüm hep kalleş olmuştur
Ya bir pususu da, ya çaresiz bir beleda, ya da kapı arkasında…
En kötüsü de kapı arkasında yakalanmaktır ölüme…
Kapı arkasında ölüme yakalanan ya çaresisizlikten ya da kimsesizlikten yakalanır ölüme…
İşte bu ölüm yalnız ölmektir…
İnsan yalnızdır, kimsesi kalmamıştır, arayıp soranı yoktur.
Gecenin karanlığını yalnızlıkla örtersin üstüne…
Ne elini tutacak, ne ne sesini duyacak biri kalmamıştır etrafında, yalnızlığınla ve geçmişinle baş başasın…
Takatin kalmaz, sesin çıkmaz, çok şey söylemek istersin nefesin yetmez, elini uzatırsın tutacak el bulamazsın…
Bir başınasın, çaresizsin…
Oysa, bir zamanlar kendine değil başkalarına çare oluyordun, ve başkaları için ses oluyordun, el oluyordun, yürek oluyordun…
Şimdi kapının arkasındasın, kapıyı açmak ve sesini duyurmak istiyorsun…
Nafile, ne sesini duyan var ne de elini tutan…
Ve senin yakanı tutan o amansız kalp ağrısı seni orada çaresizliğinin yanı sıra kimsesizliğini de fırsat bilerek mağlup ediyor…
Oysa sen, 54 yıllık onurlu yaşamının hiç bir anında yenilmeyi düşünmeden mücadele etmiştin…
“Var git ölüm” demeye bile takatin kalmamıştır…
O gülen yüzün bir anda solmuştur,
Her gün yeni bir heyecanla, umutla atan o güzel kalbin artık durmuştur…
Hep bize mi düşer böyle ölümler,
Hep bize mi düşer bu hazin sonlar,
Hep bize mi düşer acılar…
Elbette bu soruların yanıtını veremeyeceksin.
Çünkü senin yaşamın soru sormakla geçti…
Bir türlü yanıtını alamadığın soruların yanıtını bulmak da bize düştü.
Uzun söze gerek yok…
Biz hep böyle ölürüz…
Ya bir pusuda, ya bir hücrede, ya da amansız bir hastalığın pençesinde, ve yalnız…
Sözler yetersiz, duygular çaresiz, fayda yok.
Işıklar yoldaşın olsun…
Devrin daim olsun…

UTKU GÜMRÜKÇÜ’DEN TARİHİ ÖNERİ