“Demokrasi Akademisi!”

Cuma’larda Demokrasi Akademisi kuruluyormuş, ayrıntılı anlatacak da ben kesiyorum:
“Aydın bey, şimdi ben bunları yazacağım da biliyorsunuz özendirmek yasak.”
Canlanıyor:
“Atatürk’ten bahsediyor o zaman, tarihin yarından ileride olduğundan ve şimdi burada yazsam başımızı belaya sokacak başka güzel şeylerden…
Sonra geçtiği rahleleri sayıyor gençken, hayatı öğrendiği yerleri, bir nefeste:
“Aksaray-Yedikule arası Davutpaşa, Ispanak Viranesi, Samatya Narlı Kapı Çıkmazı, Yeşilköy Bamya Tarlası, Etyemez Mahallesi…”
Hayatın oralarda öğrenildiğini söyledikten sonra şimdiki zamanın kısıtlarıyla ilgili tek bir sözcük söylüyor:
“Budalalık!”
İnsan hayata doksan yıldan sonra bakınca en budalaca görünen şey ne olurdu acaba?
“Demokrasinin Şehzadebaşı ortaoyunlarına benzetilmesi!”
Güzel bir bela okunduktan sonra “Peki mesela bu Cuma’lardan bir kabine kursak” diyorum. Cevap hazır:
“Başbakan Aydın Boysan!”
Kültür Bakanı Cevat Çapan olmasın mı?
“Aa tabii!”
Sonra?
Duruyoruz biraz. Sohbetin ucu kaçtı sanıyorum, gülüyor:
“Tayinleri hemen yapamam! Hemen söylersem de başkaları küser!”
Hep erkekler var bu hikâyelerde, sohbetlerde, masalarda, dostluklarda. Peki eşi Suzan Hanım da katılıyor mu bu kadehli sohbete? Cevap ince düşünülüyor:
“O benimle içer gibi görünür! Kendisi benim içtiğimi henüz hazmedemedi!”
Suzan Hanım, komşu kızı. Azimkar Sokak, Numara 91. “Tabii 20. Yüzyıl” diyor, “Yani sayısallaştırmak istersek!”
Espriler böyle, incecik. Bir zamanlar Suzan Hanım’a kırk sayfalık mektuplar yazarmış. Sayısallaştıracak olursak. Ama sonra sayısallaştırılmayacak bir öfke gününde yakılmış o mektuplar. Olur öyle…

İkili, üçlü, tekli “selfie”ler

Bu sırada arka masa kalabalıklaşıyor. Otuzlu, kırklı yaşlarında bir grup. Demek bunca zaman sabretmişler. İçlerinden bir kadın gelip “selfie” çektirmek isteyince, arkası sökün ediyor. İkili, üçlü, tekli “selfie”ler. En çok da kadınlar. Aydın Boysan hepsiyle fotoğraf çektirip hepsini aynı şekilde uğurluyor masadan:

“Masanıza saygılar sunarım!”
“Suzan Hanım’ın her şeyden haberi olur” diyor bana, ekliyor:
“Allahtan internete girmiyor!”
Peki Suzan Hanım’la içilmiyor da, benim bir merakım var. Muhakkak bu altmış-yetmiş yıllık meyhane ahbaplıklarından bir kadın geçmiştir. “Kim?” diyor, “Belli biri değil de, muhakkak şöyle zeki, güzel, herkesin gönlünü biraz düşürdüğü bir kadın.”
“Kimmiş o?”
Bilmiyorum canım, öyle soruyorum. Çünkü öyle bir kadın olur. Akıllı, esprili, güzel. Ama o kadını herkes sevdiği için masadaki bütün erkekler yemin ederler adını geçirmemeye ve böylece o güzelim kadın ahbaplıkların tarihine geçemeden… Ben ballandırdıkça susuyor. “Kimdi o kadın?”
En sonunda merakla bakıyor bana:
“Vallahi sen anlattıkça ben de merak ettim. Kim o kadın?!”
“Nazar değmesin diye döküyorum ben onları!”
Cümlesi bitince, ara verince konuşmaya, artık konuşmayınca elini yumruk yapıp masaya vuruyor Aydın Boysan. “O yumruğu vurmak sohbetin imla işareti galiba” diyorum gülüyor. “Güzel” diyor, “Güzel! İmla işareti!”

Belki bugünden ne ismim, ne yüzüm kalacak, ama sanki öyle hissediyorum ki bu “imla işareti” lafı, bir sonraki masanın sohbetine katılacak. Böyle böyle biriktirilmiş cümleleri var Aydın Boysan’ın, karanfil gibi elden ele…
“Neler yaşadık bu memlekette!”
Bir yumruk daha masaya:
“Yaşıyorum, yazıyorum, yaşamaya devam!”
Masanın üzerinde İş Bankası Yayınları’ndan çıkan son kitabı duruyor: “Doksan Beş Yıldan Serpintiler”
Aydın Boysan serpintiler halinde konuşurken aradan onlarca hikâye geçiyor. Aksaray’daki koltuk meyhaneleri, 1930’lı yıllarda kurdukları Şark Şimendifer futbol takımı, nefti-turuncu renkleri:
“Karşı takım sahaya çıkınca midesi bulanırdı!”
Merkez muhaccim (santrafor) oynadığı yıllardan şimdi yaz tatili gelince hiçbir yere gitmediği sadece “balkona” çıktığı yıllara. Garip bir biçimde kendi icat ettiği geniş balkonu…
Konuşurken ekmek kırıntıları dökülüyor üzerine. Adamları ve kadınları, üzerinden bir şeyler temizleyenler, onların üzerinde bir şeyler düzeltenler ihtiyarlatıyor, diye düşünüyorum. Biraz acıklı bir şey düşünecek oluyorum Aydın Boysan gülüyor:
“Nazar değmesin diye döküyorum ben onları!”
Sonra alıp bir dilim ekmeği göğsüne koyuyor. Küçük nazar boncuklarının yetmediği yerde dev at boncukları vardır, nazar büyük olursa diye onlar kullanılır. Ekmek dilimi dev bir nazar boncuğu olarak göğsünün üzerinde duruyor. Bazı espriler sözcük gerektirmiyor. İnsan herhalde doksan yaşından sonra öyle herkese değil, sadece anlayana yaşıyor.
Yağmur yağmıyor. Bekletiyor öyle insanı…