DEMOKRASİ VE İNSAN HAKLARI SAVUNUCUSU SATILMAYAN, BÜKÜLMEYEN YAZAR UĞUR MUMCU KATLEDİLİŞİNİN 22. YILINDA TÜM YURTTA ANILIYOR
Kalleşçe, haince, aramızdan alınan Uğur Mumcu her geçen gün daha da ölümsüzleşiyor. Mumcu’yu tarihe geçen bir yazısı ile anıyoruz.
Unutmayacağız, unutturmayacağız.
VURULDUK EY HALKIM, UNUTMA BİZİ
Dağ gibi, karayağız birer delikanlıydık.Babamız, sırtında yük taşıyarak getirirdi aşımızı, ekmeğimizi.
Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken bizler bir mum ışığında bitirdik kitaplarımızı. Kendimiz gibi yasayan binlerce yoksulun yüreğini yüreğimizde yaşıyarak katıldık o büyük kavgaya. Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asıldık,
VURULDUK EY HALKIM, UNUTMA BİZİ
Yoksullugun bükemedigi bileklerimize celik kelepceler takıldı. Iskence hücrelerinde sabahladık kaç kez. Isteseydik, diplomalarımızı, mor binlikler getiren senetler gibi kullanırdık. Mimardik, mühendistik, doktorduk, avukattık. Yazlık kışlık katlarımız, arabalarımız olurdu. Yüreğimiz, işçiyle birlikte attı.Yaşamımızın en güzel yıllarını, birer taze cicek gibi verdik topluma. Bizleri yok etmek istediler hep.
ÖLDÜRÜLDÜK EY HALKIM, UNUTMA BİZİ
Fidan gibi genç kızlardık. Hayat, şakırdayan bir şelale gibi akardı gözbebeklerimizden. Yirmi yaşında, yirmi bir yaşında, yirmi iki yaşında, iskencecilerin acımasiz ellerine terk edildik. Direndik küçücük yüreğimizle, direndik genç kızlık gururumuzla. Tükürülesi suratlarına karşı bahar çiçekleri gibi. Utanmadılar insanlıklarından, utanmadılar erkekliklerinden.
HÜCRELER ATILDIK EY HALKIM, UNUTMA BİZİ
Ölümcül hastaydık. Bağırsaklarımızz düğümlenmişti. Hipokrat yemini etmiş doktor kimlikli işkencecilerin elinde öldürüldük acınmaksızın. Gelinliklerimizin ütüsü bozulmamıştı daha. Cezaevlerine kilitlenmiş kocalarımızın taptaze duyularına, birer mezar taşı gibi savrulduk. Vicdan sustu. Hukuk sustu. Insanlık sustu.
GÖZ GÖRE GÖRE ÖLDÜRÜLDÜK EY HALKIM, UNUTMA BİZİ
Kanserdik. Ölüm, her gün bir sinsi yılan gibi dolaşıyordu derilerimizde. Uydurma davalarla kapattılar hücrelere. Hastaydık. Yurt dışına gitseydik kurtulurduk belki. Bir buçuk yaşındaki kızlarımızı öksüz bırakmazdık. Önce kolumuzu, omuz başından keserek yurtseverlik borcumuzun diyeti olarak fırlattik attık önlerine. Sonra da otuz iki yaşında bırakıp gittik bu dünyayı, ecelsiz.
ÖLDÜRÜLDÜK EY HALKIM, UNUTMA BİZİ
Giresun’daki yoksul köylüler, sizin için öldük. Egs’deki tütün işçileri, sizin icin öldük. Doğu’daki topraksız köylüler, sizin için öldük. Istanbul’daki, Ankara’daki işçiler, sizin icin öldük. Adana’da paramparça elleriyle, ak pamuk toplayan işçiler, sizin için öldük.
VURULDUK, ASILDIK, ÖLDÜRÜLDÜK EY HALKIM, UNUTMA BİZİ
Bağımsızlık, Mustafa Kemal’den armağandı bize. Emperyalizmin ahtapot kollarına teslim edilen ülkemizin bağımsızlığı için kan döktük sokaklara. Mezar taşlarımıza basa basa, devleti yönetenler, gizli emirlerle başlarımızı ezmek, kanlarımızı emmek istediler. Amerikan üsleri kaldırılsın dedik, sokak ortasinda sorgusuz sualsiz vurdular.
YİRMİ YAŞLARINDAYDIK ÖLDÜRÜLDÜĞÜMÜZDE EY HALKIM, UNUTMA BİZİ
Yabancı petrol şirketlerine karşı devletimizi savunduk, kominist dediler. Ülkemiz bağımsız değil dedik, kelepçeyle geldiler üstümüze. Kurtuluş Savaşında emperyalizme karşı dalgalandırdığımız bayrağımızı daha da dik tutabilmekti bütün çabamız. Bir kez dinlemediler bizi. Bir kez anlamak istemediler.
HERKES TANIKTIR Kİ KORKMADIK
Henüz cocukluğumuzu bile yaşamamıştık. Bir kadın eline değmemisti ellerimiz. Bir sevgiliden mektup bile alamamıştık daha. Bir gece sabaha karşı, pranga vurulmuş ellerimiz ve ayaklarımızla çıkarıldık idam sephalarına. Herkes tanıktır ki korkmadık. Içimiz titremedi hiç. Mezar toprağı gibi taptaze, mezar taşı gibi dimdik boynumuzu uzattık yağlı kementlere…
BİR ŞAFAK VAKTİ İPE ÇEKİLDİK EY HALKIM, UNUTMA BİZİ
Bizi öldürenler, bizi asanlar, bizi sokak ortasında vuranlar, agabeyimiz, babamız yaşlarındaydılar. Ya bu düzenin kirli çarklarına ortak olmuşlardı, ya da susmuşlardı bütün olup bitenlere. Öfkelerini bir gün bile karşısındakilere bağırmamış insanların gözleri önünde öldürüldük. Hukuk adına, özgürlük adına, demokrasi adına. Batı uygarlığı adına, bizleri bir şafak vakti ipe çektiler.
KORKMADAN ÖLDÜK EY HALKIM, UNUTMA BİZİ
Bir gün mezarlarımızda güller açacak ey halkım, unutma bizi…!
Bir gün sesimiz, hepinizin kulaklarinda yankılanacak ey halkım, unutma bizi. Özgürlüge adanmış bir top çiçek gibiyiz şimdi, hep birlikteyiz, ey halkım, unutma bizi, unutma bizi, unutma bizi, UNUTMA BİZİ ….
25 Ağustos 1975 / Uğur Mumcu

EMEKLİLERİN KIRMIZI KARTI